Μοναχικέ γερο-σχολαστικέ, στο αδειανό σου σπίτι
ονειρεύεσαι το φανταχτερό παρελθόν με τους αδέξιους
ήρωες, στις μεγάλες ζεστές νύχτες της Αλεξάνδρειας –
τον Αντώνιο που τσακίστηκε στο Άκτιο, τον νεαρό Καισαρίωνα
που δικάστηκε χωρίς απολογία, ξεχασμένους χαρτοπαίχτες,
βασιλιάδες, ποιητές, αθλητές όλους στα σημαδεμένα περιθώρια
της ιστορίας – και προσεχτικά παρουσιάζεις σαν μεταξωτά
φουλάρια τυλιγμένα σε λεπτό χαρτί τις λιγοστές σου αναμνήσεις
τις συναντήσεις της νιότης σου στα σοκάκια, όλα σου
τα τυχαία αγόρια τα χαμένα – με τι αξιοπρέπεια πικρή
αυτή την έρημο αναπολούσες με τις σπάνιες οάσεις της!
Μα ήτανε σίγουρα πηγάδια: το νερό τους σου ‘δωσε
ζωή, σου ‘βρεξε το λαρύγγι και σ’ έκανε όλο
να τραγουδάς στ’ ατέλειωτο ταξίδι σου για Ιθάκη.

*Από το βιβλίο “Με τον τρόπο του Καβάφη – Είκοσι ξένα ποιήματα”, Έκδοση Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 1999. Μετάφραση: Μάριος Βύρων Ραΐζης.