Ασέληνος νύχτα

Ασέληνος νύχτα
λάμπουν τα αστέρια
κρυμμένο, σβηστό το φεγγάρι.
Στο λιμάνι μονάχος
τρέμω, κρυώνω,
σκύβω, λυγίζω,
διπλώνω, τσακίζω,
σπαράω σαν το ψάρι.
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ και μ’ αρνιέσαι
αφού τόσο σε θέλω;
Θά’σαι κει να το δεις;
το πρωί που θα βρούνε,
θα το πάρει η παλίρροια
στην ακτή θα το πάει
και γύρω οι γυναίκες θα κλαίνε
το άψυχό μου κουφάρι.

***

Οξυγόνο

Θα μπορούσα να ανασαίνω
μονάχα όταν λες
– που και που – τ’ όνομά μου.
Όμως τόσο λίγες φορές μου μιλάς.
Και με πιάνει βαριά απελπισία.
Μια θέλω, μια φοβάμαι
τα λαμπερά, τα σκοτεινά σου τα δώρα
λαχτάρα και πόθο, άπνοια, ασφυξία.

*Από το βιβλίο “Ποιήματα Ι”, εκδόσεις ΘΡΑΣΑΡΤΕΠΟΒΕΡΑΚΟΥΝΣΤΕΒΕΡΚΕ, Αθήνα 2014.