Αν ήταν
Κι έτρεχε στα φωτεινά λιβάδια τού ήλιου
Θα στοιχημάτιζα όλα τα χαμένα αισθήματα πάνω της
Αφού το γέλιο της ακούγεται να είναι
Το χρώμα στη ράχη μιας μέλισσας που ζουζουνίζει
Μαζεύοντας τη γύρη των άστρων
Σα μέλι από σκέψεις γλυκές
Χυμένο μέσα στις κυψέλες• ωστόσο
Αύριο θα τη δω και πάλι
Αμίλητη και σκεφτική στους δρόμους των μεθυσμένων
Στο τρίτο μέρος τής νύχτας
Και ίσως πάρει καιρό μέχρι να καταλάβω καλά
Πόση αξία κρύβεται στο να φτιάχνεις με δυο λόγια
Από το πουθενά και το τίποτα την ευτυχία
Εκεί όπου δε θα μπορούσε να υπάρξει.