Αδέσποτα σα σκέψεις
Που λευτερώθηκαν από κάποια αυθεντία
Γαβγίζουν τόνα πίσω από τ’ άλλο
Σκυλιά -κοπάδι ολόκληρο-
Και δεν είναι
Η όσφρηση που τα ενορχηστρώνει όλα μαζί
Δεν είναι
Το χαριτωμένο πέρασμα μιας γάτας
Με βούλες στη μαύρη γούνα και στο πρόσωπο
Αλλά η γαμημένη προσπάθεια να πάρει μπροστά
Αυτό το αμάξι που ξεπέρασε
Το τέταρτο ενός σκυφτού αιώνα
Και ορκίζομαι πως θα έφταναν
Όταν πια τίποτα δε φαίνεται να φτάνει
Δυο μπίρες για να το πνίξω στο θολό ποτάμι
Αν δε μου θύμιζε
Τους δικούς μου ν’ αγκαλιάζονται και να γελούν
Και τόσα αστέρια να λάμπουν ψηλά εκεί πάνω
Μέσα στην ανθισμένη γύρη τ’ ουρανού
Το αεράκι ν’ ανεμίζει τις φυλλωσιές
Σα να χτενίζει ακόμη τα λυτά μαλλιά σου
Κι εσένα κλείνοντας τα μάτια να χαϊδεύεις
Στο πίσω κάθισμα το στήθος σου•αλλά
Δε σβήνουν έτσι οι αναμνήσεις
Τα άσχημα θα παραμείνουν μέσα μου άσχημος σωρός
Καθώς ό,τι καλό κι ελάχιστο απόμεινε στην άκρη
Σε μια ζαριά το κέρδισα
Στην τόλμη
Στα βουερά γυρνώντας μέρα νύχτα
Πορνεία τής τύχης.

◇