Έγραψε ένα ποίημα με λέξεις καθημερινές
(δεντροστοιχία πέτρα κέλυφος χαρτόνι)
έχοντας την πρόθεση να το μεταφράσει
στη μητρική του γλώσσα.
Ανασέρνοντας μιά-μιά τις αντιστοιχίες
απ’ το βυθό της μνήμης
αλλάζοντας τη διάταξη για να κρατήσει τον ρυθμό
προχώραγε στη νέα παραλλαγή με τόση επιτυχία
που σκέφτηκε να σκίσει την πρώτη γλωσσική μορφή.
Ξάφνου
ο ίσκιος ενός γλάρου πάνω στα νερά
τού θύμισε πως όλα τα πουλιά της μακρινής πατρίδας του
είχαν αποδημήσει ή σκοτωθεί.

*Από τα «Παρισινά ποιήματα».
**Από το βιβλίο: Άρης Αλεξάνδρου, «Ποιήματα (1941-1974), Εκδόσεις Καστανιώτη, Β΄ έκδοση, Αθήνα 1981, σελ. 146.
***Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Αλωνάκι της Ποίησηςτου Γ.Κεντρωτή.