Ήμασταν γυμνοί και σφιχταγκαλιασμένοι στην εξοχή και ξεκολλάγαμε και απομακρυνόμασταν από τη γη και πετάγαμε σιγανά-σιγανά και ολόγλυκα. Το κεφάλι μας το στεφάνωναν στέμματα σιδερένια.

Η αύρα μάς πήγαινε πότ’ εδώ πότ’ εκεί, ενώ καμιά φορά εκάναμε στροφές γύρω από τον εαυτό μας, πάντοτε ενωμένοι και όντας σαν μέσα σε ίλιγγο. Τα στέμματά μας όμως δεν πέφτανε κάτω.

Έτσι μέσα σε λίγες μόνο στιγμές διασχίσαμε περιοχές και περιοχές, κάθε λογής γη, οι μηροί μου μέσα στους δικούς της, το μάγουλό μου πάνω στο δικό της και τα μάτια μας στεφανωμένα ν’ αγγίζονται.

Ύστερα από τους τελευταίους σπασμούς ξαναπατήσαμε στο χώμα. Διακρίναμε τότε ότι τα στέμματά μας μάς είχαν τραυματίσει τα μέτωπα και ότι το αίμα μας έτρεχε σαν να μας γλιστρούσε.

*Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.