σ’ αγαπώ/κυρία/σαν τον νότο/
κάποιο πρωί ανεβαίνει από τα στήθη σου/
τα στήθη σου αγγίζω και αγγίζω κάποιο πρωί του νότου/
κάποιο πρωί σαν δύο αρώματα/

απ’ το άρωμα του ενός γεννιέται το άλλο/
ή μάλλον τα στήθη σου σαν δύο χαρές/
απ’ τη μια χαρά γυρίζουν οι νεκροί σύντροφοι στον νότο/
τη σκληρή τους επιβάλλουν διαύγεια/

από την άλλη γυρίζουν στον νότο/ζωντανοί με/
τη χαρά που ανεβαίνει από σένα/
το πρωί που δίνεις σαν γλυκιές ψυχούλες πετώντας/
εμψυχώνοντας τον αέρα μ’ εσένα/

σ’ αγαπώ γιατί είσαι το σπίτι μου κι οι σύντροφοι μπορούν να ρθούνε/
κρατούν στον ώμο τους τον ουρανό του νότου/
ανοίγουν τα χέρια τους να ελευθερώσουν τον νότο/
από τη μια μεριά τούς πέφτει η οργή/απ’ την άλλη/

σκαρφαλώνουν τα παιδιά τους/ανοίγουν το παράθυρο/
να μπούνε μέσα τ’ άλογα του κόσμου/
το φλογισμένο άλογο του νότου/
το άλογο της τέρψης σου και της απόλαυσής σου/

η ζέση σου/γυναίκα που υπάρχεις/
για να υπάρχει κάπου ο έρωτας/
λάμπουν οι σύντροφοι στα παράθυρα του νότου/
νότος που λάμπει σαν και την καρδιά σου/

γυρνάει σαν τους πλανήτες/σαν τους συντρόφους/
εσύ ανεβαίνεις όλο ανεβαίνεις/υψώνεσαι/
όταν υψώνεις τα χέρια σου στον ουρανό/
του δίνεις υγεία ή φως σαν την κοιλιά σου/

η κοιλιά σου γράφει γράμματα στον ήλιο/
στους τοίχους του ίσκιου γράφει/
γράφει φια κάποιον βγαλμένον απ’ τα κόκκαλα/
γράφει τη λέξη ελευθερία/

*Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

**Από εδώ: http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2018/09/blog-post_63.html