Vincent van Gogh, Old man in sorrow on the threshold of eternity

​{Εναλλακτικός τίτλος: Επιστολή Προς Οποιονδήποτε Άνθρωπο Μιλάει με τη Δική του Φωνή}
του

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι, σε κάποιο σημείο της ιστορίας μας, θ’ αποκαλυφθεί ότι το κλισέ του καλλιτέχνη που πουλάει την ψυχή του στον Διάβολο για να δημιουργεί Έργα που κανένας άλλος δεν δημιουργεί, είναι πέρα για πέρα αληθινό: Και πως εμείς πράξαμε ακριβώς αυτό, απλά βάσει της συμφωνίας δεν το θυμόμαστε. Πουλήσαμε την ψυχή μας στον Διάβολο ώστε να γράφουμε ποιήματα που κανείς άλλος δεν γράφει, και γι’ αυτό πονάμε, μα και γι’ αυτό γράφουμε αυτά που γράφουμε.

Όλα τα παραπάνω θα μας τα αποκαλύψει ο Διάβολος σε κάποιο σημείο της ιστορίας μας, μα δεν θα σταματήσει εκεί. Θα κοιτάξει να μας ξεφτιλίσει μία τελευταία φορά. Θα θυμηθούμε ότι ο Διάβολος, Διάβολος κι ας είναι, δεν μπορεί να πει ψέματα – και χαμογελώντας μας κοροϊδευτικά θα μας ρωτήσει:

“Θέλετε μήπως ν’ ακυρώσουμε τη συμφωνία; Πείτε το, και θα σας επιστρέψω την ψυχή· μα θα πάρω πίσω τις λέξεις.”

Και εκείνη τη στιγμή, θα δούμε γύρω μας όλους τους βαρετούς περαστικούς –με τους ίδιους ήχους τους και τις ίδιες λέξεις τους– και θα τρομάξουμε. Θα τρομάξουμε τόσο πολύ. Και θα του απαντήσουμε, σχεδόν παρακαλώντας τον, πως

“Όχι. Όχι. Μην αλλάξεις τίποτα. Η συμφωνία εξακολουθεί να ισχύει.”

O Διάβολος θα χαμογελάσει θριαμβευτικά. Όσο υπάρχουν ποιητές, θα κερδίζει ξανά και ξανά το στοίχημα με τον Αντίπαλό του. Ο Διάβολος τώρα θα εξαφανιστεί από μπροστά μας.

Και θα μείνουμε
​
να γράφουμε
όμορφες λέξεις
στο σκοτάδι.

*Για περισσότερα κείμενα του Αλέξη Αντωνόπουλου: http://www.alexantonopoulos.com