Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
την αγάπη μου σου διηγούμαι
στραγγαλίζω ένα λουλούδι
η φωτιά αργοσβήνει
χωνεμένη από θλίψη.
Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται
κατοικούνε πεταλούδες.
Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων
τα μάτια
την ανάσα μου ανακατώνω με της
κουκουβάγιας το αίμα
και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου
πιλαλάει κρεσέντο.

*Από τα ποιήματα “Κραυγές” που περιλαμβάνεται στο βιβλίολ “Δεν άνθησαν ματαίως. Ανθολογία υπερρεαλισμού, σε μετάφραση Έκτωρα Κακναβάτου και επιμέλεια Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου, Εκδόσεις Νεφέλη, 1980.