HT(T)A

Σε χάρτες σε γυρεύω
στις χιονοθύελλες της μνήμης
και σε σπασμένους καθρέφτες
όταν το φεγγάρι απλώνει τις παρομοιώσεις του
κι η σιωπή επιστρέφει στα σπάργανά της
πάντα μισός
πάντα βουβός
παντέρημος
στη χλαπαταγή απ’ τις πανοπλίες των ημερών

να σου πω ένα τραγούδι
που να μοιάζει με φιλί
να σου χαρίσω ένα ποίημα
που να τελειώνει σε ήτ(τ)α
να σου πω τέλος πάντων
πως βαρέθηκα τα όνειρα
οι ελπίδες μου τρίζουν
κατακρημνίζονται
μια περιδίνηση πολεμά να με καταπιεί

χωρίς αέρα
τι άλλο θέλεις πια να σου πω;

***

ΑΝ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Αν πλησιάσεις τα παιδιά
την ανάσα θα νιώσεις
και το χνότο του φυλακισμένου
να ψάχνει με γυαλισμένο μάτι τον ύπνο του φρουρού
θα νιώσεις το στρατιώτη
να καίει τα χείλη του με το τσιγάρο
καθώς παραδίνεται στη σκέψη της απόλυσης.

Θα βρεις την έμφυτη ανορθογραφία
να γεννά τις πιθανότητες του άλλου
τα βήματα θ’ ακούσεις της αντίδρασης
σ’ έναν κόσμο που δεν είναι ο δικός τους.

Θα δεις τα μάτια τους να ονειρεύονται
σε περιθώρια τετραδίων και κάλπικων βιβλίων
άλλους πόθους θα βρεις
κι άλλες διαδρομές
με άλλη πυξίδα.

***

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ

Καθώς επιστρέφουμε στο άδειο δωμάτιο
και κουβεντιάζουμε με τους φίλους
που τους πήραν άλλοι δρόμοι
με τα παγωμένα παιδικά παιχνίδια
με τους γείτονες που χάθηκαν ψάχνοντας την ψυχή τους
με όσα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε
όπως τα παλιά ανένδοτα τραγούδια
τις ζωγραφιές στους τοίχους
τους σχεδιασμούς
τις ολονυχτίες
ανοίγει η πόρτα της αυλής
και μπαίνουν θριαμβευτικά οι αγαπημένοι νεκροί μας
με μαύρα χιτώνια και δίκοπα βλέμματα
αναμαλλιάρηδες
εωθινοί
κι άσκιαχτοι και νέοι
φορτωμένοι λυγμούς
όνειρα σύννεφα πουλιά
εκλάμψεις λέξεων
και σημαίες.

*Από τη συλλογή “Τα μπλουζ είναι κόκκινα”, Εκδόσεις “Επύλλιον” (Πνοές Λόγου και Τέχνης), Νοέμβρης 2015.