Θυμάσαι; θυμάσαι;
Το φως είπε το νερό
Και σταμάτησε
Ξανά
Μικρό γυαλιστερό μαύρο βότσαλο, είπε μικρό βότσαλο
σ’ αγαπώ

Το φως ακολουθώντας ο λαβύρινθος ψήγματα νερού

Είπε δεν κλαίω πια… Το κλάμα βυθίζεται μέσα μου, τσακίζει
τις φλέβες μου, γίνεται
Χορός

Υπάρχει τόση δυστυχία κάτω απ’ την πέτρα
Υπάρχει τόση δυστυχία πάνω απ’ την πέτρα
Έχω αρρωστήσει απ’ ανάγκη να κλάψω

Το λαχάνιασμα πλησιάζει το λαχάνιασμα πλησιάζει γρήγορα
γρήγορα δε μας μένει καιρός

Όταν ξύπνησα είπε ο Οδοιπόρος
Το αγαπημένο πρόσωπο ξεθώριαζε… άνθηση… κι αμέσως από
πουθενά φύσαγαν στάχτες κι ακούμπησα το θάνατο στο χέρι του θεού

*Από τη συλλογή “Ο οδοιπόρος”, εκδόσεις Εκάτη, Αθήνα 2013.