“Βροντάει και βρέχει, άκου
ίσως να κλαίει ο Θεός
ή να ποτίζουν τ΄ άστρα οι άγγελοί του”
είπε το παιδί’
υψώνοντας στον ουρανό
μάτια γεμάτα αθώο θάμπος

Κι εγώ, που ήξερα που δεν συνέβαινε
τίποτε απ’ όλα αυτά
παρά μονάχα
πως συναντήθηκαν δυο σύννεφα
γεμάτα θετικό κι αρνητικό ηλεκτρισμό
αμέτοχη στο θαύμα, στερημένη
θαυμασμό και την γοητεία του

Αμήχανη
χαμήλωσα σωπαίνοντας τα μάτια

*Από το “Ένεκεν” Ιανουαρίου-Μαρτίου 2015.