………………………….
Dans les clapotements furieux des marées,
Moi, l’autre hiver, plus sourd que les cerveaux d’enfants,
Je courus ! Et les Péninsules démarrées
N’ont pas subi tohu-bohus plus triomphants.

Μέσα στους φοβερούς παφλασμούς των πλημμυρίδων,

Τον άλλο χειμώνα, Εγώ, πιο κουφός κι από μυαλό παιδιού,

Έτρεξα! Κι οι λυμένες Χερσόνησοι

Ποτέ τους δεν έσυραν Χάος πιο θριαμβικό.
………………………………………………………….
J’aurais voulu montrer aux enfants ces dorades
Du flot bleu, ces poissons d’or, ces poissons chantants.
– Des écumes de fleurs ont bercé mes dérades
Et d’ineffables vents m’ont ailé par instants.

Πόσο θα ‘θέλα να δείξω στα παιδιά τα λυθρίνια

Του γαλάζιου κύματος, τα χρυσά ψάρια, τα ψάρια που τραγουδούν

Αφροί λουλουδιών νανούρισαν τα φευγιά μου

Κι άνεμοι ανείπωτοι, στιγμές, με φτέρωσαν.
…………………………………………………………………
Je sais les cieux crevant en éclairs, et les trombes

Et les ressacs et les courants : je sais le soir,

L’Aube exaltée ainsi qu’un peuple de colombes,
Et j’ai vu quelquefois ce que l’homme a cru voir!

Ξέρω ουρανούς που σκάζουν σ ‘αστροπελέκια, και σίφουνες,

Και τ ‘αντιμάμαλα, τα ρεύματα: Ξέρω το βράδυ,

Την εξαρσιωμένη Αυγή, ίδια λαός περιστεριών

Κι είδα αυτό που ο άνθρωπος κάποτε πίστεψε ότι είδε!