«Τα παλαιά φεγγάρια, απάντησε, κομματιά-
ζονται και γίνονται αστραπαί. Δεν βλέπεις
ότι, οσάκις βροντά, πώς λάμπουν σαν σπαθιά;»
«Ο Νασρ-εδίν και τα ανέκδοτα αυτού»
τα πιο ωραία τραγούδια
είν’ τα τραγούδια του φεγγαριού
υπάρχουν φυσικά
κι’ άλλα τραγούδια
πολλά
κι’ ωραία
—τί λέω: υπέροχα—
όμως τα πιο ωραία
πρέπει νάν το παραδεχτούμε
είν’ τα τραγούδια
των φεγγαριών
όταν
tes seins ruissellent d’ argent
φεγγάρια
σαν δε φοβήθηκες τις επαφές και τις θωπείες και τις ερωτήσεις νηρηΐδων
φωνάζοντας
μέσα στη νύχτα
ο πετεινός
δεν εννοεί ακριβώς τίποτε
ούτε τις πρόγνωσες καιρού που τ’ αποδίδουν
ούτε τις
φώκες
που χορεύουν μέσα στης Δήλου τα σκοτάδια σαν ξωθιές
κι’ από μακρυά κι’ από κοντά
είναι σα φλόγες ψυχρές
και μειδιά
φεγγάρια
οι κόρες με τις κόρες των ματιών τους αραδιάζουν
τα παραδείσια κάλλη τους
φεγγάρια
κι’ έτσι αραδιάζουν και στους τοίχους ποιητάς
κι’ άλλος κρεμιέται κι’ όλο μιλάει για στίχους
και στύβει…
View original post 606 more words