Η επανάσταση δεν θα γίνει ούτε σήμερα.
Δεν ξέρω να σας πω γιατί.
Είχε φυσήξει ένας δυνατός άνεμος προηγουμένως, παρέσυρε
ζωντανούς και πεθαμένους μαζί με οδηγίες χρήσεως.
Κάτω από έναν ψυχότροπο ουρανό ευδοκιμούν τεχνητοί λόφοι
εκεί όπου οι μαστοί της Γης αδυνατούν να θρέψουν το τοπίο.

Κι η επανάσταση δεν θα γίνει ούτε σήμερα,
γιατί μικρές κοπέλες πάνε σε πάρτι, εκεί που κατοικούν
ετοιμοπόλεμες φυλές,
που σφάζονται μα αίμα δεν τρέχει.
Με τα μανίκια τους σκουπίζουν θολά τζάμια καφενείων,
ψάχνοντας τρυφερούς συνοδοιπόρους.
Και δεν θα γίνει ούτε σήμερα γιατί φαρμακώθηκε ο ουρανός,
σχίστηκε η γη και φύσηξε πολύ, όπως προείπα,
κάποιοι πήγαν να φέρουν τα παλτά τους και δεν ματαφάνηκαν.
Το σκοτωμένο αίμα τρέχει πίσω απ’ την ουρά του, σχεδόν
αυτοαπασχολείται.
Κι ούτε τους βάρβαρους φοβόμαστε πια, μας εξημέρωσαν
ψηλαφώντας τις πληγές μας.
Η Επανάσταση δεν θα γίνει ούτε σήμερα.
Ανατέθηκε αλλού.
Και δεν χρειάζονται, βρε παιδί μου, άλλες εξηγήσεις.

Είναι κακοί οι οιωνοί,
την ώρα που αντιστρέφεται το μαύρο στην κοιλιά της νύχτας,
καλπάζεις στην ενδοχώρα
μα δεν βλέπεις τίποτα.
Ανοίγεις τότε τα παράθυρα
να πάρουν τα όνειρα αέρα,
λουλούδια για του πεθαμένους, κόλλυβα για τους ζωντανούς.
Καλύτερα να σαπίζεις κάτω απ’ το νερό, σού ψιθυρίζουν.
Είσαι γερό σκαρί, θ’ αντέξεις.

*Από τη συλλογή “Η άστεγη μέρα”, εκδόσεις Μελάνι 2014, σελ. 11 και 16.