όταν μάθαινα ποδήλατο
έλειπε το ένα πετάλι

Οι καλύτεροι
Ακροβάτες
Είναι όσοι
Ισορροπούν
Με λειψά
Εφόδια
Σε σχοινί
Τεντωμένο
Σε κορυφαίο
Ύψος
Ενώ παράλληλα
Κοιτούν
Ευθεία μπροστά
Και γελούν
Από καρδιάς.
Γι’ αυτούς
Η περίφημη
Πτώση
Δεν υφίσταται
Σαν εκδοχή.

***

γαμήλια συνεύρεση

Χτες,
με πλησίασε μια τέλεια ύπαρξη.
Διαχυτική
Δυνατή
Πανέξυπνη
Θεϊκής ομορφιάς
Λαμπερή
Αιθέρια
Εκρηκτική
Άκρως ερωτική
Ήθελε να με παντρευτεί.
Μωρό μου, της απάντησα,
είμαι ένα τεράστιο μηδενικό.
Δεν άκουγε κουβέντα.
Την παντρεύτηκα

***

τρέχοντας πιο γρήγορα απότο τέλος

Ξεχαστήκαμε,
μεσ’ την παραζάλη…
Πλημμυρισμένοι από κρασί
κι από έρωτα,
πέρναγαν τα χρόνια…
Γελούσαμε.
Τραγουδούσαμε.
Κραυγές έσχιζαν τον αέρα.
Φωνές δάμαζαν την λύπη.
Χορεύαμε,
τα σώματα ίδρωναν
κι έσταζαν πόθο…
Μας σκότωναν
κι εμείς τους καλούσαμε κοντά:
«Τίποτα δεν κάνατε!»

*Από τη συλλογή “Ο έρωτας που κατάντησε ποίημα”, Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ, 2014