Η χρυσαλλίδα ήταν πάντα εκεί:
κάτω από τα στρώματα. Οι περισσότεροι νομίζουν
ότι εσύ τό ΄φτιαξες, ότι ήταν μια μεγάλη
κατασκευή, το ξέρεις από άλλη άποψη.
Η αλλαγή πάντα ερχόταν.

Είχες ξεπεράσει τον εαυτό σου:
δεν έμεινε δέρμα για να χωρέσει.
Θα μπορούσες να είχες σκάσει, με όλα
όσα είχες πάρει. Το σφίξιμο
σε στραγγάλιζε. Θα ήταν τόσο

κουραστικό το να τρως, ξαφνικά.
Περιπλανήθηκες μακριά από τη γιορτή,
βρήκες ένα σκοτεινό χώρο όπου
μπορούσες να θρυμματιστείς – να κρυφτείς για καιρό
αρκετό για να προσδώσεις στον εαυτό σου

ένα νέο σχήμα. Θυμάσαι κάτι από την προηγούμενη
ύπαρξή σου, τα διδάγματα από ένα σκιερό παρελθόν.
Ξαναφτιαγμένος από τα ίδια συστατικά, μεταρρυθμίστηκες, αλλά όχι
εντελώς. Τα γέρικα πόδια σου κουράστηκαν, τώρα
σβέλτα πετούν στα ύψη.

*Από την ποιητική συλλογή “Chrysalis”. Μετάφραση: Δημήτρης Τρωαδίτης.