13

Τ’ αγκάλιασμα όαση των χεριών
οι κόκκινες λέξεις την αυγή
ψίχουλα ευημερίας
αλλά ποτέ ολόκληρο καρβέλι

το τραγούδι θα ηχεί
ανοίγοντας ρωγμές στον ήλιο

η σκιά του φθινοπώρου θα χάνεται
στην ακυμάτιστη θάλασσα
σπάζοντας τα στεγανά
της χάρτινης αντανάκλασης
της ελευθερίας

η ανυποψίαστη πόλη
θα έχει ένα φως λιγοστό
ασάλευτες κραυγές
ν’ ανατριχιάζουν
στο τριζοβόλημα της φωτιάς

14

Υστερικές φωνές θάνατος στη μοναξιά
ανυπεράσπιστων γυναικών
γλώσσες που φράζουν το δρόμο
στα βράδια σηματοδοτώντας
την έξοδο από το παρελθόν
την είσοδο στον ξενιτεμό
την εξορία σε ασθένειες
προθαλάμους αφανισμού
με πριονισμένες ελπίδες
για το όποιο θαύμα

η γνώση απορρέει
από τον υπέρτατο πόνο
στη σπουδαία υποκριτική
του κόσμου σχολή
με την εκκοσμικευμένη πλάνη
που ρίχνει πάντα την αυλαία της
πριν καν ακόμα πλάσει ήρωες
αποστρέφοντας το βλέμα
στη μία και μοναδική πράξη

υποκριτική με σκουριασμένα σπλάχνα
αισθητική τόσο ασύλληπτη
γιατί κανείς γιατρός
δεν θεραπεύει ανίατες ασθένειες
μόνο άδηλες ψευδαισθήσεις
που βρίθουν κυνισμό
και βροχή που φτάνει πάντα τελευταία
μετά την πλήρη επιβολή της ξηρασίας

δεν είναι εύκολο να γράφεις για τον πόνο
ενώ πονάς αφόρητα
την ύμνηση της απώλειας δέους.

*Η συλλογή “Η μοναξιά του χρόνου” μπορέι να κατέβει ελεύθερα σε μορφή pdf από το σύνδεσμο http://apostaktirio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1424:l-r-&catid=57:e-books&Itemid=66