XVII

Νιώθω τον διακόπτη.
Τον γεύονται τα δάχτυλά μου.

Μία κίνηση χρειάζεται.
Μία κίνηση, και το έρεβος θα χαθεί.
Μία κίνηση, κι έπειτα θα δω.

Αλίμονο, δε βλέπω ποτέ.
Γιατί φοβάμαι να πατήσω τον διακόπτη.

Αυτόν. Τον διακόπτη.

Φοβάμαι το φως.
Φοβάμαι το πρόσωπό μου
κάτω από το Φως.

XXXII

Καταγγέλλουμε αμφιβολίες και φόβους ώστε να δικαιολογήσουμε την αδράνειά μας στην Τέχνη. Βλέπουμε, δηλαδή, τους Δαίμονες της ζωής μας σαν Δαίμονες και στη δημιουργικότητά μας˙ εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν αν θέλουμε να γράψουμε, να ερμηνεύσουμε, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε, να σκηνοθετήσουμε, να εκφραστούμε.

Όμως οι Δαίμονες είναι ο λόγος που επινοήθηκε η Τέχνη. Οι Δαίμονες είναι ο λόγος που Την έχουμε τόσο ανάγκη. Όσο πασχίζουμε να τους αποφύγουμε αντί να τους χρησιμοποιήσουμε ως τους πιο σπουδαίους συμμάχους μας, ως τους πιο εγκάρδιους Φίλους, φτύνουμε τα δώρα του Θεού.

Στην Τέχνη, οι Δαίμονες μεταμορφώνονται σε Αγγέλους.

*Από την ποιητική συλλογή “Σκοτάδι” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ars Poetica.