Αυτό είναι το κλειδί που το ανοίγει.

Αυτό είναι το κλειδί που τ’ ανοίγει όλα.

Μονάκριβα.


Είμαι χειρότερη απ’ τα παιδιά του θηροφύλακα,

παραβιάζοντας για σκόνη και ψωμί την πόρτα.

Εδώ είμαι διατυμπανίζοντας άρωμα.

Άσε με να βυθιστώ στο χαλί σου,

στο αχυρένιο σου στρώμα — οτιδήποτε

γιατί το παιδί μέσα μου πεθαίνει, πεθαίνει.

Δεν είναι ότι είμαι ζώον προς βρώσιν.

Δεν είναι ότι είμαι κάποιου είδους δρόμος.

Αλλά τα χέρια σου με βρήκαν σαν αρχιτέκτονα.

Όσο χωράει μια στάμνα γάλα! Ήταν δικό σου χρόνια τώρα

όταν ζούσα στην κοιλάδα των οστών μου,

οστά νωπά στο βάλτο. Μικρά παιχνίδια.

Ένα ξυλόφωνο ίσως με δέρμα

τεντωμένο πάνω του στενόχωρα.

Μόνο μετά κατάφερε να γίνει κάτι αληθινό.

Έπειτα αναμετρήθηκα με τους αστέρες του σινεμά.

Δεν αποδείχθηκα αντάξια. Υπήρχε κάτι ανάμεσα

στους ώμους μου. Δεν ήταν όμως ποτέ αρκετό.

Σίγουρα, υπήρχε ένα λιβάδι,

νεαρός κανείς όμως που να τραγουδάει την αλήθεια.

Τίποτα από το οποίο ν’ αναγνωρίζεις την αλήθεια.

Αδαής από άνδρες ακουμπώ πλάι στις αδερφές μου

και αναγεννώμενη από τις στάχτες κραύγασα

το φύλο μου θα καθηλωθεί!

Τώρα είμαι η μαμά σου, η κόρη σου,

το ολοκαίνουργιό σου αντικείμενο — ένα σαλιγκάρι, μια φωλιά.

Είμαι ζωντανή όταν είναι τα δάχτυλά σου.

Φοράω ρούχο από μετάξι –η κάλυψη προς αποκάλυψη–

γιατί το μετάξι είναι αυτό που θέλω να σκέφτεσαι.

Αλλά αποστρέφομαι το ρούχο. Είναι υπερβολικά απαιτητικό.

Γι’ αυτό πες μου οτιδήποτε απ’ το να με διασχίσεις σαν αναβάτης

γιατί εδώ είναι το μάτι, εδώ είναι το κόσμημα,

εδώ είναι η έξαψη που μαθαίνει η ρώγα.

Είμαι ανισόρροπη — αλλά δεν είμαι τρελή απ’ το χιόνι.

Είμαι τρελή όπως είν’ τα κοριτσάκια τρελά,

από μια προσφορά, μια προσφορά…

Καίγομαι όπως καίγονται τα χρήματα.

*Μετάφραση: Ευτυχία Παναγιώτου, από την συλλογή “Love Poems”(1969) που κυκλοφόρησε το 2008 από τις Εκδόσεις Τυπωθήτω(Λάλον Ύδωρ).